We overleven in een gedissocieerde maatschappij.

Gisteren ochtend kreeg ik plots heel duidelijk door dat het niet gaat over enkele mensen met een trauma die (even) dissocieren. Maar dat het om iets veel groter gaat! Wij overleven in een gedissocieerde maatschapij. We zijn er ook in groot gebracht. We hebben geleerd dat dit normaal is. Dat het zo hoort. En we zijn het bovenop gaan gebruiken om te overleven.

Het is tijd dat we bewust kiezen om te stoppen met deze vlucht. Dat we gaan kijken naar de dieper liggende oorzaken. Dat we onze verantwoordelijkheid gaan nemen. Persoonlijk, maar ook zeer zeker als maatschappij. Voor onszelf, onze kinderen en de maatschappij. Vluchten heeft vroeg of laat geen zin meer!

Wat kunnen we hier aan doen als maatschappij?

We hebben nood aan een veilige context waarin we kunnen zijn met AL onze (heftige) emoties. Dat we hierin (h)erkent worden.Te vaak worden deze gevoelens van kids af aan al weg gepraat.We worden afgeleidt. We leren dus van onze gevoelens weg te gaan. We leren dat we onszelf kunnen afleiden. Dus later zullen we deze, verder onbewust, ontvluchten. We hebben dan allerlei verslavingen gecreërd. We weten niet beter dan dat dit zo hoort. Door in het hoofd te zitten, hard te gaan werken. Overmatig te eten, te snoepen, te drinken, video games, televisie, enz. We doen er alles aan, ons sterk aangekweekt ego, om gevoelens en emoties te onderdrukken! Het kunnen ware mind ficks worden. We hebben het niet eens meer door! Ook in de New age en spiriwiriland wordt met grote bogen omheen ons ware trauma heen gegaan. Binnen de verschillende Godsdiensten wordt het 'donker' ook ontvlucht. En zo geven we ons collectieve trauma, pijn, emoties door!! Generatie op generatie. Omdat niemand ten eerste, er bewust van is. En indien wel het vaak te heftig is. En je er alleen mee bent. Er is geen veilige bedding om het wel aan te gaan. Als je het aan gaat in deze maatschappij, wordt je meteen weer gesust! Meteen komen daar weer de woorden, de oplossingen, de oordelen, enz. We kunnen als mensheid niet met pijn omgaan, zelfs niet dievan een andere. Omdat het onze eigen pijn aanraakt. We willen het zo snel mogelijk oplossen. Dus we gaan er bij weg. We leven in een oplossingsgerichte maatschappij, die niet kijkt naar de oorzaak, enkel naar de klacht, en deze oppervlakkig zal behandelen. Het is tijd dat we bewust kiezen om te stoppen met deze vlucht. Dat we gaan kijken naar de dieper liggende oorzaken. Dat we onze verantwoordelijkheid gaan nemen. Persoonlijk, maar ook zeer zeker als maatschappij. Voor onszelf, onze kinderen en de maatschappij. Vluchten heeft vroeg of laat geen zin meer! In liefde, Julie Art: Christian Schloe